Εν τέλει, έπειτα από αρκετές αναβολές και παλινδρομήσεις, το 5ήμερο 6 ως 10 Ιούλη, πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη ναυτική εξόρμηση στη Ρήνεια. Οι αρχικές συμμετοχές, δεν ευοδώθηκαν, καθώς υπήρξαν πολλά και διάφορα απρόοπτα για πολλούς.
Έτσι, μόλις τέσσερα σκάφη βρεθήκαμε δεμένα αρόδου στον βαθύ ορμο που ‘βλέπει’ νότια, το απόγευμα της Παρασκευής. Τοπίο μοναδικό και προορισμός ξεχωριστός για όσους αποφασίσουν να καλύψουν την απόσταση από τις ακτές της Αττικής, αλλά και μοναδικός προορισμός – εξ’ απόψεως φυσικού κάλλους – για τους ημερήσιους εκδρομούντες από την γειτονική Μύκονο.
Η Ρήνεια έχει ίχνη κατοίκησης από την 5η χιλιετία π.Χ. Στα ιστορικά χρόνια το νησί βρέθηκε στην σκιά της γειτονικής Δήλου. Το 530 π.Χ. ο τύραννος Πολυκράτης της Σάμου κατέλαβε το νησί και το αφιέρωσε στο ιερό του Απόλλωνα της Δήλου. Το γεγονός αυτό αποτελεί και την πρώτη ιστορική αναφορά που διαθέτουμε για την Ρήνεια. Όταν οι Αθηναίοι επέβαλαν την κάθαρση στο νησί της Δήλου, κατά τα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου και αποφάσισαν να μην γεννιέται και να μην πεθαίνει κανείς στο ιερό νησί, η Ρήνεια μετατράπηκε σε απέραντη νεκρόπολη. Παράλληλα στο νησί λειτουργούσε και θεραπευτήριο στο οποίο κατέληγαν οι βαριά άρρωστοι που δεν επιτρεπόταν πλέον να παραμένουν στην Δήλο. Μετά την παρακμή της Δήλου η Ρήνεια εγκαταλείφθηκε. Στα σύγχρονα χρόνια το νησί χρησιμοποιείται ως τόπος βοσκής κοπαδιών από το γειτονικό νησί της Μυκόνου.
Αυτά, καταγράφει η Wikipedia. Διάφορες αναφορές όμως, μιλούν για μια εντελώς διαφορετική εικόνα:
Απίστευτο κι όμως ελληνικό! Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το όργιο παρανομίας που επικρατεί στο ιερό νησάκι Ρήνεια δίπλα από την Δήλο, όπου παρά το ότι η περιοχή θεωρείται μη επισκέψιμη, ορισμένοι Μυκονιάτες έχουν χτίσει εκεί τις... παραθεριστικές τους κατοικίες.
Το θέμα έρχεται στην επιφάνεια μετά από έρευνα του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA όπου πήγε στην περιοχή και κατέγραψε όλες τις παρανομίες
Η Ρήνεια μαζί με την Δήλο θεωρούνται πανελλήνιες περιοχές ανυπολόγιστης αρχαιολογικής αξίας και δεν επιτρέπεται -ειδικά στην Ρήνεια- ούτε η επίσκεψη καθώς τα αρχαιολογικά ευρήματα είναι διάσπαρτα σε όλο το νησί.
Παρά τις απαγορεύσεις ωστόσο ορισμένοι Ελληνάρες επέλεξαν να χτίσουν εκεί κάποιες παραθεριστικές κατοικίες προκειμένου να ξεφεύγουν από την... πολυκοσμία της Μυκόνου.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τα παράνομα χτίσματα είναι περισσότερα από 60 και το εξοργιστικό είναι πως είναι χτισμένα πάνω σε αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία πιθανόν να έχουν καταστραφεί. Οι εικόνες που κατέγραψε η κάμερα είναι τουλάχιστον απογοητευτικές. Τρακτέρ και μπουλντόζες κυκλοφορούν ανενόχλητα στο νησί καταστρέφοντας στο πέρασμά τους οποιοδήποτε αρχαίο αντικείμενο.
Τα σπίτια μπορεί να μην είναι μεγάλα ωστόσο έχουν όλες τις ανέσεις καθώς και φωτοβολταϊκά. Κανείς δεν ελέγχει κανέναν δηλαδή σε έναν νησί όπου σε όποιο σημείο κι αν περπατήσεις θα δεις διάσπαρτα ψηφιδωτά και αγγεία τουλάχιστον 2.000 ετών.
Το πιο περίεργο είναι πάντως το πώς κανείς από τους αρμόδιους φορείς και τους τοπικούς άρχοντες δεν έχουν αντιληφθεί την κατάσταση. Ακόμα και όταν οι ίδιοι επισκέπτονται το νησί για τις ανάγκες του πανηγυριού που γίνεται σε μία από τις ακτές του μία φορά τον χρόνο. Το koolnews.gr επικοινώνησε με το υπουργείο Πολιτισμού και συγκεκριμένα με τον προϊστάμενο της ΚΑ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων του υπουργείου Πολιτισμού, Παναγιώτη Χατζηδάκη ο οποίος μα πληροφόρησε πως οι κατοικίες δεν είναι αυθαίρετες αλλά βρίσκονται εκεί από τις αρχές του αιώνα.
Η βόλτα μας, μάλλον δικαιώνει τα δημοσιεύματα. Οι παρεμβάσεις είναι φανερές …
Αξίζει όμως, σε κάθε περίπτωση, ακόμη μια αναδρομή, σε πιο πρόσφατες εποχές, για να γνωρίσουμε το μεγαλείο κάποιων ανθρώπων.
Η Κατερίνα Σαντοριναίου (1915-1990) είναι γνωστή με το προσωνύμιο «Κυρά της Ρήνειας» ή «Διαφεντού της Μεγάλης Δήλου», πέρασε όλη της ζωή στη Ρήνεια. Τα πρώτα χρόνια ζούσε με τον σύζυγό της και μεγάλωσαν εκεί τα εφτά παιδιά τους. Συντροφιά της οικογένειας ήταν οι καλλιεργητές και οι βοσκοί που επισκέπτονταν το νησί αυθημερόν και το βράδυ επέστρεφαν στη Μύκονο. Φυσικά αν τους το επέτρεπε ο καιρός. Τις ημέρες που το καΐκι κατάφερνε να δέσει στη Ρήνεια, η Κατερίνα κατέβαινε στο λιμανάκι να πάρει κάποιες προμήθειες, αλλά και να υποδεχτεί τους λιγοστούς επισκέπτες. Με χαρά τους ξεναγούσε στο νησί της και δεν ήταν λίγες οι φορές που τους φιλοξενούσε στο σπίτι της. Εκτός από φύλακας και ξεναγός, η γυναίκα φρόντιζε και τις πέντε εκκλησίες του νησιού. Άναβε τα καντήλια, καθάριζε τους χώρους και τις αυλές και περιποιούνταν τους κήπους. Όταν ο σύζυγός της έφυγε από τη ζωή και τα παιδιά της εγκατέλειψαν το νησί, η ίδια δε θέλησε να φύγει. Έμεινε μόνη της στην έρημη Ρήνεια με μόνη συντροφιά τα δύο σκυλιά της. Τον πρώτο καιρό συνέχισε τις παλιές της δραστηριότητες. Όταν τα κατάφερνε μάλιστα, παρήγαγε και δικό της τυρί. Με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε και το μοναδικό τηλέφωνο του νησιού, που ήταν για εκείνη σημαντική συντροφιά, ιδιαίτερα τα χειμωνιάτικα βράδια με κακοκαιρία που κανείς δεν μπορούσε να προσεγγίσει τη Ρήνεια. Όσο κι αν οι βοσκοί και οι καλλιεργητές που επισκέπτονταν το νησί την παρότρυναν να το εγκαταλείψει, εκείνη αρνιόταν πεισματικά. Η Κατερίνα Σαντοριναίου έμεινε τελικά στην αγαπημένη της Ρήνεια για 54 συνεχή χρόνια, μέχρι που έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 1990. Ετάφη στη Μύκονο με την παραδοσιακή της φορεσιά την οποία επίσης αρνούνταν να εγκαταλείψει. Ένας από τους γιους της φροντίζει μέχρι σήμερα την περιουσία της οικογένειας στο νησί, καθώς και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου....
Αν και κάποιες ώρες της ημέρας υπήρξε μεγάλη ‘κίνηση’, σε γενικές γραμμές το μόνο που θυμόμαστε με δυσφορία, είναι η ένταση της μουσικής από κάποιους που θεωρούν πως τα ακούσματα τους είναι γενικής αποδοχής. Λέμε τώρα …
Στην άκρη της παραλίας, κάποιοι φρόντισαν να αφήσουν μια καλή υποδομή για το άναμα φωτιάς για ψήσιμο. Το κάναμε την επομένη, Σάββατο βράδυ και κατόπιν στρώθηκε τραπέζι για οκτώ στο φουσκωτό του Ναουμίδη. Μια γλυκιά ήρεμη βραδιά, με πολύ κέφι και πειράγματα … οι παρόντες θυμούνται.
Μια επανάληψη, τόπου και συνάθροισης την επομένη, όμως με μαγείρισσα την Εύη, που μας φρόντισε όλους με γαρίδες κριθαράκι, αφήνοντας τα υπόλοιπα για τους … υπόλοιπους. Ο καιρός εξακολουθούσε ιδανικός και θα συνέχιζε έτσι και για 2 – 3 ημέρες ακόμη. Μπανάκια και βουτιές κατά βούληση, κολύμπι για κάθε γούστο.
Αν και η πρώτη άποψη, ήταν να μετακινηθούμε την Δευτέρα προς Σύρο, όπου θα μας περίμεναν ακόμη τρία πληρώματα, οι καλές συνθήκες παρέτειναν την παραμονή των υπολοίπων μέχρι την Τρίτη, καθόσον για προσωπικούς λόγους επέστρεψα. Την Τρίτη λοιπόν, έγινε η μετακίνηση στη Σύρο και η επάνοδος τους πραγματοποιήθηκε σε δόσεις, καθώς κάποιοι επέλεξαν να επιστρέψουν αρκετές ημέρες αργότερα, συνδυάζοντας κάποιες ολιγοήμερες έστω διακοπές.
Ο εξαιρετικός καιρός, βοήθησε στις μετακινήσεις μας, τη διαμονή στα φουσκωτά, την άνετη παραμονή και εύκολη επιστροφή μας. Όλοι, νομίζαμε πως μετά από εκείνες τις βροχές, το καλοκαίρι είχε ξεκινήσει. Αλλοίμονο, ξεκινούσαν οι ημέρες αστάθειας, με τα πολλά και περίεργα φαινόμενα, με αποκορύφωμα τη δυστυχία στο Μάτι και τις γύρω περιοχές.
Ο Θεός να βάλει το χέρι Του. Παντού …
Σ.σ. Η αναφορά στη συγκεκριμένη εξόρμηση της Λέσχης, γίνεται καθυστερημένα για προσωπικούς λόγους του γράφοντος.
