Ανακατασκευή Eagle 785 open. Τα ‘λοιπά’ της ανακατασκευής.

Για να συνοψίσω, έτσι αποκάλεσα όλες τις συμπληρωματικές εργασίες που έγιναν πάνω στο φουσκωτό μου και υπαγορεύτηκαν από σημειωμένες ‘ανάγκες’, από κινήσεις … διευκόλυνσης στη χρήση του, αλλά και εμπειρίες ετών. Δικές μου και τρίτων, που είδα και εκτίμησα.
 

Αρχίζοντας από πρύμα, η πρυμοδέτηση, πλέον, με την μεγάλη πασαρέλα, θα ήταν μονόδρομος, όπως και έτσι έγινε. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι η διευκόλυνση της. Για το σκοπό αυτό, κατασκευάστηκε ανεξάρτητο κουτί, με διαστάσεις όσο μήκος προσφερόταν, ύψος επίσης και βάθος τέτοιο, ώστε το κουτί να καταλήγει όρθιο, με ελαφρά κλίση προς τα έξω για τα νερά. Τοποθέτησα και τις δύο μπάρες όπως φαίνονται και εκεί βρίσκουν θέση όλα τα σχοινιά, εκτός από αυτό της ρυμούλκησης. Και παρά την εκτίμηση του Γιάννη μου πως μπορεί να πέσει κανένα, μέχρι τώρα, ταξιδεύουν μαζί μας στρατιωτάκια.
 

Ανάμεσα σε άλλα πολλά, συντήρησης και επισκευής, απομάκρυνα τα κοτσανέλα. Υπήρχε μια μόνιμη πηγή σκουριάς από κάτω. Ήθελα να το κάνω αρκετό καιρό πριν, αλλά όποτε είχα χρόνο, δεν είχα ‘χέρι’, καθώς μόνος μου δεν έφτανα με τίποτε. Όπως φαίνεται και στις εικόνες, ο ‘κατασκευαστής’ – έχω εξηγήσει αλλού τα περί εισαγωγικών, αλλά … , όταν τα τοποθέτησε, επέλεξε της εύκολη λύση, να το κάνει χωρίς ούτε καν λίγη σιλικόνη. Επίσης, ο ίδιος ‘κατασκευαστής’, όπως επίσης φαίνεται στις εικόνες, εκτός από τις ροδελίτσες που χρησιμοποίησε, σε κάποιο παξιμάδι δεν έβαλε ου καν ροδέλα. Και όλοι ξέρουμε τι ‘ζόρι’ τραβάει το μέρος εκεί. Εν πάσει περιπτώσει, πλέον υπάρχει και μικρό πατρόν με ύφασμα στα κοτσανέλα και σιλικόνη. Τέτοιο χάλι, όπως φαίνεται, δεν νομίζω να ξαναπροκύψει.
 

Το κουτί με τα ράφια, στην αριστερή μπάντα, προ – περσινή κατασκευή, αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμο. Κατασκευάστηκε από την αρχή, με ενισχυμένες βάσεις στήριξης για τα ράφια, ελαφρύτερο κόντρα πλακέ θαλάσσης 12 χιλιοστών και βάψιμο με top coat. Ήδη, έχει βολέψει περισσότερα πράγματα από ότι πριν.
 

Στη θέση του κουτιού για τα σχοινιά, υπήρχε προσαρμοσμένο από μέσα, ένα ιδίου σχήματος κουτί, όπου τοποθετούνταν βατραχοπέδιλα, μάσκες κλπ. Πλέον αυτά φυλάσσονται πίσω από ένα χώρισμα, που έχει τοποθετηθεί περίπου 12 εκατοστά μακριά από τον μπουλμέ. Χώρεσε όλα τα πράγματα και περισσεύει και χώρος.
 

Αναζήτησα λύση για να τοποθετήσω τις δεύτερες προπέλες. Τον βρήκα στο χώρο κάτω από το κουτί με τα ράφια, ανάμεσα στην πρώτη μπαταρία και τον μπουλμέ. Για την κατασκευή του μηχανισμού στήριξης, με βοήθησαν –πάλι- οι … ανοξειδωτάδες στην ΚΟΡΜΟΣ Α.Ε. Πήρα ένα λαμάκι 15 Χ 10 από τα ρετάλια και πάνω του μου κόλλησαν ένα μεγάλο ενισχυμένο μεντεσέ. Πάνω στο μεντεσέ, κόλλησαν μια σωλήνα και πάνω στη σωλήνα ένα παξιμάδι. Εκεί, στον σωλήνα, μπαίνουν ‘φορετές’ οι δύο προπέλες. Για να μείνει ακίνητη η ‘στήλη, μέσα στο νεροχύτη του καναπέ, τοποθετήθηκε βίδα περαστή, με παξιμάδι εσωτερικά. Το κενό, ανάμεσα στη σωλήνα και την περαστή βίδα, ασφαλίζει με άλλη κατασκευή, βίδα ίδιου τύπου, με παξιμάδι κολημμένο στο κεφάλι της και δυο αυτιά, για να γίνεται το βίδωμα – ξεβίδωμα εύκολα. Για να κρατηθεί το σύστημα όρθιο και σταθερό, βιδώνω την ενδιάμεση πάνω στη σταθερή, φέρνω από κάτω το παξιμάδι της σωλήνας και ξεβιδώνω λίγο. Έτσι, η σωλήνα ασφαλίζει στην πάνω βίδα και η κατασκευή παραμένει σταθερή στο ταξίδι. Δοκιμασμένο.
 

Για την κατασκευή του κουτιού – θήκης για το ψυγείο και τη τουαλέτα, θα διαβάσετε στην αναφορά για τα ηλεκτρικά. Εκείνο που σημειώνω εδώ, είναι πως οι παροχές – αποχετεύεις, είναι τραβηγμένες όλες πίσω, μέσα στο ταμπούκι. Οι σωλήνες, όλοι, έχουν τραβηχτεί μέσα από την κονσόλα και είναι επισκέψιμες στο μισό και πλέον της διαδρομής τους. Εσωτερικά περνάνε δίπλα στα ρεζερβουάρ, στερεωμένες.
 

Όταν έγινε πέρυσι η αλλαγή των κινητήρων, με πολύ κόπο και πατέντες, το μηχανικό πλέον χειριστήριο, τοποθετήθηκε πάνω στη παλιά τρύπα εκείνου του απίστευτου ψηφιακού της Verado. Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή … Τουλάχιστον, έχω το ‘βεραντισιο’ τιμόνι και πιστέψτε με, είναι μεγάλη δουλειά αυτό.
 

Η τότε θέση του χειριστηρίου λοιπόν, δεν ήταν και ότι καλύτερο. Αναζητώντας κάποια άλλη θέση, έφτιαξα ένα ξύλινο ομοίωμα κουτιού για την τοποθέτηση του εξωτερικά της κονσόλας, στο πλάι. Οι δοκιμές έδειξαν πως η ιδέα ήταν καλή και το ξύλινο κουτί, μετουσιώθηκε σε πολυεστερικό και αυτό δια χειρός Νέγκρη. Ήλθαν και οι μηχανικοί, Σπύρος, Γιάννης, Κώστας, έκαναν τις απαραίτητες αλλαγές και η αλλαγή είχε ολοκληρωθεί. Έμεινε μόνο η οριστική του τοποθέτηση, κάτι που έγινε λίγες ημέρες αργότερα, στη θέση που φαίνεται. Και στη χρήση, είναι πολύ καλύτερα.
 

Και τι θα κάνουν τα παπούτσια, σαγιονάρες κλπ, όσοι επιβαίνουν, ήταν ένα θέμα που είχε λυθεί με δύο μακρόστενα κουτιά από … συσκευασία κρασιού. Αλλά πλέον τα δεδομένα είχαν αλλάξει χωροταξικά. Για να βρεθεί λύση, επιστρατεύτηκε κατασκευή για την εκμετάλλευση του χώρου ανάμεσα από την κονσόλα και την πλάτη του ψυγείου. Και ‘δουλεύει’ μια χαρά. Αναλόγως τύπου, χωράει από τέσσερα ως δέκα και βάλε ζευγάρια.
Από καιρό, έβλεπα τα χωρίσματα ενισχύσεις στην πλάτη της πόρτας στην κονσόλα από τη μεριά του κυβερνήτη. Η ιδέα, ήταν να γίνει κάτι για μικροαντικείμενα. Μετρήθηκε λοιπόν η επιφάνεια και κόπηκε ένα κομμάτι φύλλο αλουμινίου, αρκετό για να σκεπάζει ολόκληρη την πόρτα, χωρίς να ενοχλεί στο κλείσιμο. Για να γίνει πιο σταθερή η κατασκευή, προσάρμοσα μια ενισχυμένη βέργα στη μέση. Για την ασφάλιση της πόρτας αυτής, τοποθετήθηκε βίδα περαστή με παξιμάδι κόντρα, στο ύψος του πάχους των χωρισμάτων. Και ασφαλίζει πάνω στην περαστή βίδα, με πεταλούδα από την μέσα μεριά βέβαια.
 

Και ολίγον περί πλεύσης. Όταν κατασκευάστηκε το μπρακετο τοποθετήθηκε το μελανόχρωμο ζευγαράκι αλλά και η πασαρέλα, όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, τα δεδομένα του στησίματος στο νερό άλλαξαν σημαντικά. Ήδη, από τον καιρό της Verado, στο πλάι έφευγε νερό, που χτυπούσε με θόρυβο στο τελείωμα της πασαρέλας. Ο λόγος ήταν προφανής, καθώς το ανάπτυγμα του μπρακέτου, δεν κάλυπτε τον πρωτογενή καθρέφτη ως ψηλά, στις ‘κουτάλες’ που κρατάνε τα μπαλόνια. Έπειτα και από κάποια βιντεάκια που τράβηξα σε πλεύση με απόλυτη μπουνάτσα, ζήτησα από τα παιδιά στον ΚΟΡΜΟ, να μου φτιάξουν δύο ανείδωτα συμπληρώματα, με πατρόν που τους έδωσα. Τελικά, και λόγω βάρους, αυτά χρησιμοποιήθηκαν σαν καλούπια για δύο ίδιες πολυεστερικές κατασκευές, που ζουν, βασιλεύουν και βελτίωσαν τα απόνερα θεαματικά.
 

Μέχρι πρότινος, όταν κάποιος ήθελα να κάνει ένα καλό ντους, αρματωνόταν σαμπουάν και σφουγγάρια, κάπου χύμα γύρω από τα πόδια του. Πλέον υπάρχει θήκη, περαστή σε βάση πάνω στο μπουλμέ, κάτω από τη θήκη της ντουζιέρας. Είναι ένα κουτί από αυτά που προσφέρονται σαν θήκες πυροσβεστήρα. Κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Έχω ανοίξει και τρύπες για να φεύγουν τυχόν νερά, αλλά και να πλένεται πιο εύκολα.
 

Άφησα για το τέλος, άλλη μία γκέλα του ‘κατασκευαστή’. Και δεν είναι η τελευταία. Μόλις παρέλαβα το φουσκωτό, το 2006, μετά την πρώτη βόλτα, είδα μικρή ποσότητα καυσίμων στη γάστρα, μέσα στο ταμπούκι, Επειδή στο parking υπήρχαν και υπάρχουν αρκετά ίδια σκάφη, ρώτησα αν ξέρει κάποιος κάτι. Με … καλωσόρισαν, ενημερώνοντας με, πως ‘παραδοσιακά’ ο ‘κατασκευαστής’, τοποθετεί τα φλοτέρ με την τσιμούχα από φελλό, που βέβαια αργά ή γρήγορα αρχίζει και χάνει.
 

Του ζήτησα το λόγο για το περιστατικό την επόμενη και μου απάντησε πως πρέπει να το φέρω – στην Ηλιούπολη τότε, για να μου το φτιάξει. Αρνήθηκα βέβαια, και κατέληξε να πληρώσει μεταφορά για να φτιάξει κάτι που με ταλαιπώρησε αλλά και που ήξερε πως δημιουργεί προβλήματα ο τρόπος που κάνει την τοποθέτηση των φλοτέρ.
 

Λίγα χρόνια αργότερα, είχα πάλι θέματα με το ίδιο φλοτέρ. Με δική του ευθύνη, άνοιξε πάλι την καταπακτή και έβαλε φλατζόκολλα. Ώσπου φθάσαμε αισίως στο 2014, όταν επί σχεδόν ένα χρόνο του παραπονιόμουν πως είχα ενόχληση από αναθυμιάσεις. Ιδού η συνέχεια. Μου ζήτησε να ανοίξω μια τρύπα 20- 22 πόντους από τον μπουλμέ, πάνω στη καταπακτή για να έλθει να τα φτιάξει. Αρνήθηκα βέβαια να κάνω οτιδήποτε. Έπειτα από μήνες δικαιολογιών που δεν θα τις χαρακτηρίσω και αφού μου έκλεινε ραντεβού σε τρίτους και βέβαια δεν ερχόταν, εμφανίστηκε κάποια στιγμή στο parking. Έκαψε ένα δράπανο προσπαθώντας να ανοίξει την περιβόητη τρύπα. Όμως το φλοτέρ, άφαντο. Ήταν 20 πόντους πιο ψηλά. Δεύτερη τρύπα με δανεικό δράπανο που δεν κάηκε αυτή τη φορά. Επισκευή – έτσι την είπαμε και δύο τάπες στα πόδια μου. Μια πλαστική και μία ανοξείδωτη.
 

Του ζήτησα καινούργια καταπακτή. Την έφτιαξε δύο χρόνια αργότερα και κατέληξε να τη στείλει μόλις τον Μάιο για να την τοποθετήσω, μάλιστα με αρκετές ‘σφαλιάρες’ στο gel coat. Πάνω από όλα, όταν τοποθέτησε εκείνες τις τάπες, όπως συνήθιζε – για οικονομία; - δεν υπήρχε ίχνος σιλικόνης, με αποτέλεσμα τα νερά να πέφτουν μέσα, πάνω στο ρεζερβουάρ που εμφάνιζε ίχνη σκουριάς.
 

Όσα γράφω, δεν είναι από θυμό, τα έχω ‘φάει’ άλλως τε. Απλά, επειδή όλοι όσοι βρέθηκαν στο προσκήνιο και είναι ή δεν βρίσκονται ακόμη, έχουν πάρει ΠΟΛΛΑ χρήματα από εμάς τους καταναλωτές. Και εν προκειμένω, πρόκειται για κακοτεχνίες που δεν μας αξίζουν. Γιατί όπως έλεγα, λέω και θα συνεχίσω να υποστηρίζω, από την τρέλα τη δική μας, ζει και αναπνέει όσο και για όσο η αγορά. Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί. Και ευτυχώς, υπάρχουν – αρκετοί – επαγγελματίες στο χώρο, που δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη. Και επειδή ότι πληρώσεις παίρνεις και ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, μαζί και τα δύο, πρέπει να ξεχωρίσουμε τα αυτονόητα.